سندرم پاک کردن بی‌قرار
من شدیدا به این سندرم من درآوردی دچارم. یادمه از ده سالگیم وبلاگ داشتم و تا مدت زیادی نگهش داشتم، بعدش که میهن بلاگ بست و رفت منم موندم و خاطراتم.
البته اون موقع کوچیک بودم و چیزی بجز آپلود ویدیو از جاهای مختلف و بازکردن کتابای داستانم و تایپ کردن از رو داستانای باحالشون انجام نمیدادم.
خلاصه... بعدا هم کانال تو روبیکا زدم، هم تو تلگرام زدم، خلاصه هی ممبر و فالوور گیر میاوردم و هی کانال daily و پیج daily پاک می‌کردم و از اول میومدم. کلی وبلاگ می‌زدم و دوباره پاک می‌کردم.
نمی‌دونم انگار یه لحظه کسی بهم می‌گفت داری مزخرفات می‌نویسی. پاکش می‌کردم و حجم فحش بود که از طرف کسایی که می‌خوندنم روونه می‌شد.
راستش رو بخوای خیلی هم بد نیست. گاهی وقتا دلت می‌خواد یه حرفت رو بقیه بدونن و گاهی وقتا هم می‌خوای هیچ‌کس دیگه اون حرفی که قبلا گفتی رو نبینه.
یه مدتی خیلی وبلاگ نویسی زیاد بود و خب طبیعتا تو هرچی وبلاگ می‌زدی بازدید کننده‌ها زیاد بود و اینم برام جذاب به‌نظر میومد.
الان اما از خلوتیش خوشم میاد. حداقل می‌تونم daily بنویسم. کسی هم منو نمی‌شناسه. می‌تونم هرچی دلم می‌خواد [با رعایت شئونات!] بنویسم.
و کسی هم گیر نمی‌ده که چرا انقد پست می‌ذاری تلگرامم شلوغ شد، یا چرا انقد کم پست می‌ذاری منتظرتم و فلان.
خودتی و خودت.
البته قراره بعدا لینک اینجا رو به چند تا از دوستام بدم.